KUNG FU - DJU SU

DJU SU is een zelfverdedigingsmethode van Chinese origine maar gemoderniseerd door een groep van Duitse experten, om te kunnen beantwoorden aan de behoeften van de huidige maatschappij op dit vlak

Kenmerken:

• DJU SU doet geen beroep op kracht maar op soepelheid en snelheid van uitvoering van de toegepaste technieken.
• Het gebruik van stoptechnieken (vuiststoten, ellebogen, voetstampen …) breekt de concentratie van de aanvaller.
• DJU SU is gebaseerd op het analoog systeem: de beoefenaar reageert op verschillende situaties volgens gelijkaardige verdedigingsschema's gebaseerd op natuurlijke reflexen van het individu.

KUNG FU is een slechte benaming om krijgskunsten te vertalen; een juistere benaming is WU SHU.
KUNG FU is eigenlijk een vaardigheid.
Gezien de Chinese oorsprong van het DJU SU en de applicatie van Chinese en Japanse klassieke technieken wordt KUNG FU - DJU SU als gezamelijke term gebruikt.

CHAN SHAOLIN SI

Wat betekent Chan Shaolin Si ?

CHAN SHAOLIN SI is een KUNG FU-stijl die verwijst naar het vermaarde SHAOLIN-klooster, dat de bakermat vormt van de grootste KUNG FU-stijlen. Deze stijl wordt ook de 'DRAKENSTIJL' genoemd.

Chan: identiek met het Japanse woord Zen: meditatie
Shaolin: vewijst naar het Shaolin klooster uit de Honanprovincie uit China dewelke als oorsprong van de gevechtskunsten wordt aanzien. Letterlijk betekent dit 'De wouden van Shao'.
Si komt overeen met het Japanse woord Do en betekent: De Weg

Chan is de Chinese benaming voor het Japanse Zen en omschrijft één van de belangrijkste strekkingen van het Boedhisme.

Shaolin betekent vrij vertaald zoveel als “jonge bomen”. Dit kan op een beschrijving van de omgeving duiden waar het is ontstaan of ook, zoals gebruikelijk in het Chan Boedhisme, een beschrijving van "iets anders zijn".

Si daarentegen staat voor een gemeenschap, een gezelschap of een orde. Let wel, het begrip “orde” moet men hier niet uit een theologisch standpunt zien maar wel als een gemeenschap met de filosofie van het Verre Oosten waar het begrip “De Weg” (Jap. Do, Chin./Kant. Tao) het best de betekenis van het woord Si benadert.

Het begrip Kung-Fu, dat dikwijls in één adem genoemd wordt met het woord Shaolin, heeft in de echte betekenis van het woord niet echt iets met vechtkunst te maken. De uitdrukking Kung-Fu beschrijft een oefening, respectievelijk "zich oefenen in…", ongeacht of het nu gaat om een vechtsport of om maar een voorbeeld te noemen, pianospelen.

De verwijzing met het gevecht, respectievelijk "krijgskunsten", blijkt het eerst uit het begrip Wu-Shu, dat de eigen persoon, het individu betekent. Bijgevolg werd Wu-Shu Kung Fu de correcte benaming voor de Chinese gevechtskunst en betekent “zich oefenen in de gevechts- oftewel krijgskunst”.

De gebruikelijke uitdrukking is echter Wu-Shu en wordt meer en meer als de juiste benaming voor de Chinese gevechtskunst gebruikt. Waarbij men moet opmerken dat Wu-Shu geen alleenstaand systeem is maar een samenvattend begrip voor meer dan 500 verschillende stijlrichtingen van de Chinese gevechtskunst.

Chan Shaolin Si werd in Europa geïntroduceerd door de in Nederland wonende Prof. Dr. Sifu Dschero Khan Chen Tao Tse die zich al een aantal jaren geleden uit het actieve leven terugtrok en enkel nog aan een aantal bevoorrechte leerlingen les geeft.

Historiek van Chan Shaolin Si

Chan Shaolin Si werd in Europa geïntroduceerd door de in Nederland verblijvende Prof. Dr. Sifu Tse Dschero Khan Chen Tao Tse, die na de aanvaarding van het Nederlandse staatsburgerschap de naam Gerald Karel Meijers aangenomen heeft.

Sifu Tse werd op 28 augustus 1928 in Ulan Buhar (Mongolië) als Prins Ganjuuryn Dschero Khan in het adelijk geslacht van de Bordschiggin geboren. Zijn stamboom gaat terug tot de tijd van de legendarische Dschingis Khan. Zijn afstamming werd in het jaar 1991 door de Mongolische regering bevestigd en erkend. Hij mag zich sindsdien “Regeringsadviseur” noemen.

Hij leefde tijdens zijn jeugd in verscheidene kloosters en bestudeerde de Chinese gevechts- en krijgskunst. In Shaolin leerde hij bij de monniken Tao Tse Qi Gong, in de Hsi Lin tempel bestudeerde hij de Chinese klassieke schrijvers en de traditionele Chinese geneeskunde, in het Hiap Thien Kiong klooster de gevechtskunsten Chuan Su en Wu Tang, en bereikte zo het meesterschap.

Hij kwam reeds in zijn jeugd in contact met de meest verschillende gevechtskunsten en kon zo de verscheidene principes aanleren. Rond deze tijd bedreef hij zeer intensief Goju Ryu en Kyo Kushinkai. Tijdens de oorlog van Korea leerde hij Pochi en Taek Won Do. Naar schatting verleende Sifu Tse meer dan 200 leraars- en meestergraden.

In de jaren ’50 kwam de Indochina-veteraan naar Holland en stichtte hij het Chan Shaolin Si, Dju-Su en Kong Soo Tao. Het aanleren van Chan Shaolin Si bestaat in de beginjaren voornamelijk uit de statische principes, de grond- of ook loopschool, de vormen (hoofdvorm is de drakenstijl), de partneroefeningen, Poh Kek en Dju Su, de zelfverdediging samen.

Het begrip Chan Shaolin Si ontstond op het eind van de jaren ’70, voordien werden andere benamingen zoals Wu-Chu, Shaolin Si, Shaolin Kung-Fu of Noord-Shaolin gebruikt. De best passende naam is nog altijd de drakenstijl; in de meeste Engelstalige publicaties wordt ook vandaag het begrip Dragon-style gebruikt.